Oprecht zijn, geloof hebben in en geven om. Drie kwaliteiten die de rolmodellen in mijn leven overeen hadden.
Naast jouw erfelijke eigenschappen (nature) speelt de omgeving (nurture) misschien nog wel een grotere rol in jouw ontwikkeling. Je hebt te maken met opvoeders, familie, vrienden, (sport)leraren en noem maar op. Van al deze mensen zijn er vaak maar een paar die je echt iets bijzonders meegeven in jouw leven. De bijzondere lessen van deze personen hebben voor jou een bepalende en waardevolle rol in je persoonlijke ontwikkeling.
Een rolmodel voor mij, is iemand uit mijn leven waar ik super veel aan heb gehad, iemand die mij heeft helpen ontwikkelen tot de persoon die ik nu ben.
Naast mijn ouders zijn mijn rolmodellen alleen sportleraren geweest. Als kind kroop ik vaak erg in mijn schulp en wilde hier niet graag uit. Mijn ouders kregen het advies om me te laten sporten om me te leren me meer te laten zien. Vechtsporten zouden hiervoor uitermate geschikt zijn. Ik ben daarom op jonge leeftijd begonnen met Jiu-Jitsu. Mijn leraar, Roland van de Kamp, liet mij zijn wie ik was. Hij accepteerde mijn grenzen, maar daagde mij tegelijk ook uit. De veiligheid die hij bood en ik ook voelde tijdens de lessen was genoeg om hier langzaam uit mijn schulp te kruipen. Ik weet dat hij veel betekent heeft, maar was nog te jong om mij dat op dat moment te beseffen. Wel weet ik dat mijn eerste vorming bij hem mij uitnodigde om ook andere vechtsporten te gaan proberen.
Een nieuwe uitdaging voor mij werd (kick)boksen rond mijn 15e levensjaar. In bekende kringen was ik mezelf en open, maar in nieuwe situaties en omgevingen liet ik mij toch nog te weinig zien. Bij het kickboksen heb ik van Tommy van den Berg geleerd om soms ook echt keihard te zijn. Als niet-assertief jochie had ik dat zeker nodig. Niet over mezelf heen laten lopen, maar voor mezelf opkomen. Mezelf niet verstoppen, maar stevig voor mezelf gaan staan.
Helaas kreeg ik een blessure aan mijn been waardoor de dokter het advies gaf om rust te pakken tot ik volwassen zou zijn in verband met de spierontwikkeling. Thuis zitten was geen optie dus ik zocht een oplossing en kwam bij boksteam J. Kneppers terecht. Ik kwam vrijblijvend een training kijken bij ome Jan Kneppers die op oudere leeftijd nog steeds bevlogen les gaf, samen met zijn Najah Douhri, Preston Boston en zoon Marcel.
In eerste instantie liep ik niet warm, want ik was het keiharde gewend. Boksen is toch een hele andere sport dan kickboks en ik had na één keer kijken het idee dat boksen een stuk softer was. Ik gaf aan meteen wedstrijden te willen doen omdat ik al wedstrijdervaring had bij het kickboksen. Ome Jan gaf aan dat dat nog niet zou gaan gebeuren omdat ik echt nog een hoop bokssport-specifieke dingen moest leren en kickbokssport-specifieke dingen af moest leren. Hij kon anders niet garanderen dat ik veilig in de boksring zou kunnen staan. Gematigdheid is één van de vele dingen die hij mij heeft geleerd. Niet meteen voluit te gaan als een overmoedigde jonge hond, maar ook je koppie gebruiken. Ik moest per slot van rekening ook nog langer mee in mijn leven.
Ome Jan was een bijzondere man die ik op een gegeven moment zag als mijn eigen opa welke ik nooit heb gehad. Hij zag wel wat in mij, maar ik was nog niet overtuigd. Achter mijn rug om heeft hij met mijn moeder gesproken en Najah en Preston de opdracht gegeven om mij, op een vrijblijvende training verder in die week, een “goed” pak slaag te geven. Net niet hard genoeg om mij te demotiveren, maar pittig genoeg om mij met beide benen op de grond te zetten en om nieuwsgierig te worden naar de sport die voor hem één van de belangrijkste dingen was in zijn leven. Ik raakte inderdaad overtuigd om hier te komen trainen. Ik vorderde snel en dat gaf nog een extra duwtje in mijn rug om me voor meer dan 100% te geven.
Deze trainers waren echt oprecht en zij gaven om mij en om mijn gezondheid. Stelden grenzen als ik dat niet kon en zij waren betrouwbaar. Doen wat je zegt en zeg wat je gaat doen. Allemaal waren zij anders en ik koos de beste kwaliteiten van alle vier en heb die meegenomen op mijn leerpad en ze me eigen gemaakt.
Najah was en is bokstechnisch de nummer 1 voor mij en een geweldige persoonlijkheid. Preston was degene die mij elke keer tot het uiterste dreef. Tevens ook degene waarbij ik altijd terecht kon voor een luisterend oor en advies voor mijn privéleven. Marcel bood mij ontspanning en beschikte over een goede dosis relativerende humor.
Ome Jan geloofde in mij en heeft voor mij een belangrijke rol gespeeld in mijn leven. Zijn invloed is groot geweest ook al heb ik hem maar een korte periode mogen kennen.
Bij mijn derde partij lag hij helaas op zijn sterfbed en kon hij niet komen kijken. Deze wedstrijd moest van hem op beeld worden opgenomen zodat hij deze hele belangrijke wedstrijd nog kon zien voor hij er niet meer zou zijn. Hij wilde na de wedstrijd toch aan de andere trainers nog meegeven waar ik aan moest werken om in de A-klasse te komen. Nou ome Jan, dat is mij gelukt, THANKS!
Waarom vertel ik dit?
Je kan het niet altijd alleen en soms heb je mensen nodig. Hier hoef je je niet voor te schamen. Een coach en trainer heeft vaak zelf een coach nodig als inspirator en spiegel. Hierdoor blijf je gepassioneerd en scherp.
Ik kijk op naar de rolmodellen die ik heb mogen hebben in mijn leven tot zo ver. Zij hebben mij laten zien hoe belangrijk jij als individu kan zijn voor de ontwikkeling van een ander.
Onder andere zij hebben mij doen inzien hoe ik bepaalde eigenschappen en kwaliteiten in kan zetten in mijn werk. Ik heb het geluk gehad dat deze personen in mijn leven zijn gekomen en dat motiveert mij om anderen te helpen ontwikkelen. Ik weet ook zeker dat ze niet de laatste rolmodellen in mijn leven zullen blijven. Het voluit leven is voor iedereen een levenslange les.
Omring jezelf met de mensen die jou verder helpen. Negativiteit en misgunners helpen jou niet en om de beste versie van jezelf te worden!
